Jak podnieść się po rozstaniu?

chłopak, który zdradził mnie po dwóch latach trwania związku poprzez całowanie się z inną dziewczyną, może liczyć na jakiekolwiek szanse w odbudowaniu zaufania?
dodam, że sam się do tego przyznał i twierdzi, że bardzo tego żałuje i nadal mnie kocha… Czy jest jeszcze jakaś szansa żebyśmy byli razem.? Ja go bardzo kocham, on jest moja pierwsza milością. Mam z nim bardzo piekne wspomnienia i trudno mi sie z tym pogodzić, że miałabym życ bez niego.

Prosze o jakiekolwiek rady.. Czy warto..

Miesiąc temu po 7 latach związku, mieszkania razem, i na 5 miesiecy przed ślubem, moja narzeczona zdecydowała o rozstaniu twierdząc że od prawie 2 lat miała coraz większe wątpliwości… Przekreśliła wszystko co razem zbudowaliśmy przez ten czas, teraz poznaje kogoś nowego a ja czuje się jak zdradzony, żal, niedowierzanie, strach, zazdrość a mimo tego jestem cały czas gotów wybaczy wszystko abysmy tylko byli razem… bardzo ciezko zaakceptowac i pogodzic sie z tą sytuacja i nie bardzo wiadomo co dalej robic bo nie mam na nic ochoty…

Związek trwał 5 lat. Jestem 4 miesiace po rozstaniu. Decyzja wspólna, z początku wydawała się jedyną słuszną. Po tygpdniu zacząłem wariować, niestety partnerka zamknęła ten etap. Czytam o etapach jakie powinienem przechodzić i trudno mi się określić w którym akurat jestem. Teraz jestem chorobliwie zazdrosny o to, ze może już z kimś sobie życie na nowo układać. Świadomie piszę chorobliwie, bo non stop nawiedzają mnie scenariusze jej potencjalnego nowego związku. Ale do rzeczy. Bo nie o tym chciałem napisać. Mam pytanie: czy jest przybliżony statystyczny okres przechodzenia przez poszczególne etapy rozstania? Ile czasu to zazwyczaj trwa? Wiem, ze każdy przypadek jest inny, ale mętlik mam w głowie gdy słysze raz, ze pół roku, innym razem, ze rok, a niektórzy pare lat trwają w zawieszeniu. Po jakim czasie powinienem zacząć się martwić, ze za długo zajmuje mi poradzenie sobie z tą sytuacją? Ile bym dał za punkt odniesienia w czasie.

Prawie po 4 latach moja juz byla dziewczyna powiedziała w sumie zostawila list. Opisala wszystko poczatki mile chwile az doszlo do powodów rozstania. uważa Ze to co bylo miedzy nami sie wypalilo ja w to nie wierzę. 2 dni przed koncem spedzilismy najlepsze chwile, nie mówiąc juz od najlepszym sexie . w liscie napisala ze chiala spędzić najlepiej jak sie da nasze ostatnie chwile. kazala mi zabrac wszystko tak też zrobilem chodz te nasze wspolne rzeczy zostawilem by zadecydowala co zrobimy z tym. chcialbym o nia walczyc ale to moze nie mieć sensu aby rozbudujemy wrogosc. Najgorsze jest to ze rozmawialem z jej rodzicami mieliśmy bardzo dobry konatkt 5/5 i sami nie wiedza o co chodzi po prostu ona z nimi nie rozmawia oddalila sie od rodziców. Ma kolezaneczke ktora zmienia chłopaków jak rekawiczki zdradza i tak w kolko. boje sie ze to wlasnie przez ta kolezanke.. Wiem ze nie jestem bez winy nikt nie jest. ale sam juz dalej nie wiem. najgorsze ze mieliśmy plany na zycie.. Za kilka miesiecy mieliśmy sie wyprowadzic od rodzicow i wspólnie zamieszkac..

Ode mnie odeszła w grudniu przed świętami 3 lata związku. Zaręczyny były po 10 miesiącach. Ale ją kocham.. wszystko przeżywam tak jak jest opisane. Zadręczam się myślami i biorę winę na siebie. Odeszła nagle. Ślepy byłem na sygnały nie zrobiliśmy nic żeby ratować się z rutyny. Brak rozmów prowadzi do takiej sytuacji. Chciałbym żebyśmy wrócili do siebie ale dziś widzę, że zaczęła nowe życie z kimś nowym i będzie to niemożliwe

Witam wszystkich,
Prawie miesiąc temu zostawił mnie chłopak. Wydawało mi się, że to TEN… z którym będę już zawsze. Straciłam głowę i przy okazji siebie 🙁
Dla niego rzuciłam wszystko… pracę w moim mieście, dotychczasowe życie tylko dlatego by po 4 miesiącach przeprowadzić się do niego 100 km od dotychczasowego miejsca zamieszkania. Do szkoły (studia) musiałam dojeżdżać co tydzień w weekendy z racji, że studiuję zaocznie. Szkoła i znaleziona tam praca pochłaniłly mnie całkowicie… nie mieliśmy dla siebie zbyt dużo czasu… ale starałam się to wszystko pogodzić. Naprawdę się starałam, ale jemu zawsze było mało, a to za mało o niego zabiegam, że nudno ze mną, że nie chodzimy na imprezy, że nie zapraszam go do kina itp… Pracowałam czasami po 12 h i do tego studia… a studiuję na prawdę ciężki kierunek. W pewnym czasie on zaczął mnie olewać… wolał spać niż spędzać czas ze mną. W końcu oznajmił mi, że gdy on się starał było wszystko w porządku, lecz gdy przestał zaczęło się sypać… ciągłe kłótnie, niedomówienia… Wiem, że popełniłam mnóstwo błędów, ale dlaczego on zwalił wszystko na mnie? Dlaczego z NAS zrezygnował? Zostawił mnie mówiąc, że wszystko zniszczyłam, że wszystko jest moją winą, że nie zabiegałam o niego, że się ze mną nudził. Będąc ze mną w związku czuł, że stoi w miejscu. Z chwilą skończenia przez niego studiów zakończył również nasz związek…. Ja zostałam bez niczego. Wróciłam na stare śmieci – do rodziców… bez pracy, bez mężczyzny, którego uważałam za tego jedynego … bez niczego… zostały mi jedynie studia, które prawdopodobnie przyczyniły się do rozpadu( a właściwie czas który poświęcałam na projekty zamiast poświęcić go jemu)… Jest mi strasznie ciężko… Codziennie przechodzę wahania nastrojów. W jednej chwili czuje, że jestem silna i dam rade, a w drugiej chwili nic nie ma już dla mnie sensu…
Wiem, że to dopiero miesiąc po rozstaniu … ale ja już mam dość tego stanu… Jak wyzdrowieć?… jak mam sobie poradzić? … czuje się bezwartościowa…
Czy na prawdę byłam dla niego taka zła?
Czy nasze wspomnienia i przeżyte razem piękne chwile nie maja znaczenia?
Nie potrafię sobie tego poukładać w głowię..
Proszę o poradę… o obiektywną ocenę tej sytuacji…
Rok mieszkaliśmy razem … ale ten rok był dla mnie wyjątkowy…

Odchodził na raty przez ostatnie 3 m-ce.
Jestem bez szans .
Ona ma 20 lat , jest piękna, intrygująca… i nie ma skrupułów 🙂
Ja jestem po 30-tce i nie robie wrażenia na Jego “Przyjaciołach”
Ona robi…
Nie chce żeby dzwonił, nie chce żeby pisał sms, nie chce słyszeć Jego głosu, nie chce go widzieć.
Dzisiaj wyrzuciłam wszystkie Jego zdjęcia i skasowałam sms.
Nienawidzę Go
Niestety pracujemy razem-więc będę Go widywać i będę przyglądać się Jego SZCZĘŚCIU
Jestem OPĘTANA GNIEWEM !
Żałuję chwili , w której Go poznałam… Nie mogę wybaczyć sobie , że zaczęło mi na Nim zależeć.
Drugi raz nie popełnie tego błędu.
Gdyby mogło jutra nie być – spełniłoby się moje marzenie…
Czy życie kobiet p0 30-tce jest “po coś” , skoro co roku pojawiają się nowe 20-latki?
Czy mam złamane serce? Nie.
Moje serce jest rozszarpane, rzucone na ziemie i wdepatane w płyty chodnikowe .
Potrzebuje wsparcia farmakologicznego dopóki nie zmienie pracy.

Tyle wpisów, aż dziwne że wszystkie przeczytałem. Artykuł baaardzo prawdziwy.
Sam zmierzyłem się już z kilkoma rozstaniami. Poważne, kilkuletnie były trzy, a ostatnie przed miesiącem. Wszystkie związki były różne. Różniły się głębią moich uczuć, moim zaangażowaniem, stażem (najdłuższy 7 lat), tym kto od kogo odszedł, rodzajem miłości, przyjaźnią, seksem… nawet kolorem włosów partnerek. Miałem wobec nich różne oczekiwania, o których dowiadywałem się wraz z doświadczeniem, wraz z kolejną partnerką. Nawet miałem wrażenie, i nadal się tego obawiam, że te doświadczenia nie są dobre. Wiecie, np. że każda z nich miała jedną cechę która mi się najbardziej podobała, a idąc dalej tym torem wobec kolejnej, której jeszcze nie znam, będę miał co raz większe oczekiwania. Najłatwiej mi to przedstawić na przykładzie seksu – zawsze, podświadomie, pewnie błędnie – porównuję do tego najlepszego.
Rozstania były różne:
– bardzo ciężkie (zostałem porzucony nagle, dla innego), faktycznie z bólem fizycznym, mdłościami, zupełnym brakiem apetytu, silnym zaburzeniem własnej wartości, niechęcią do otaczającego świata “ciemną epoką” przez 3 miesiące (których teraz właściwie nie pamiętam, z wyjątkiem tego że były ciemne)
– ciężkie (rozstaliśmy się tak jakby w porozumieniu – obustronnie zrozumieliśmy że nie “pasujemy” do siebie. Wyrządzaliśmy sobie psychiczną krzywdę oboje. Tak, to możliwe), objawiło się u mnie silnym uczuciem pustki dopiero po około 2-4 tygodniach od rozstania, jakby wtedy dotarło do mnie co się stało. Mimo że ciągle wiedziałem, że to dobra decyzja, to frustracja, łzy,krzyk na samego siebie, niechęć do zadań codziennych towarzyszyło mi jeszcze dobrych kilka tygodni. Niska samoocena spowodowała że zacząłem, zgodnie z oczekiwaniami byłej partnerki, zwiększać ilość swoich atutów – #dobrazmiana. Teraz, gdy emocje opadły, mogę obiektywnie stwierdzić że jestem pewien że to jedyne w 100% “słuszne” rozstanie.
– Średnie (ja opuściłem partnerkę), dla mnie najłatwiejsze, chociaż ciągle nie łatwe. Niektóre cechy uwielbiałem u niej, były jedyne w swoim rodzaju, idealne dla mnie. Jednak z jakiegoś nieznanego mi powodu nie umiałem jej pokochać tak jak sobie wyobrażałem miłość. Brakiem głębokiego uczucia zawiedziona była ona, czułem to, wiedziałem że nie uda mi się zaspokoić ani jej, ani swoich potrzeb.
– łatwe – takich nie miałem, wątpię czy istnieją jeśli jest się faktycznie zaangażowaną parą.

Mają jednak one wspólną cechę – wszystkie się skończyły 😉
Obecnie…. nadzieje wiążę z czasemTym razem planuję się wybrać do psychologa, może naprostuje mi mój świat. Oby nie zabrakło mi odwagi.

Hej wszystkim,
Nie mam siły dłużej bić się sama z myślami dlatego postanowiłam napisać wszystko tutaj. Rok temu wyjechałam z Polski za chłopakiem, który idealnie przed tym wyjazdem okropnie mnie zranił, a właściwie ranił mnie przez rok ale tuż przed wyjazdem nastąpiło apogeum. Dodam tylko, że w sumie byliśmy razem 3 lata. Chłopak ten jak wszyscy moi znajomi i rodzina twierdzą ma problemy psychicznie. Jak go poznałam byłam po rozstaniu z innym chłopakiem z którym byłam 5 lat. Byłam zagubiona i szukałam pocieszenia i wielu osób nawet nowo poznanych. On od zawsze był osobą zaborczą, bardzo zazdrosną. Spotykałam się z nim ale nie wiedziałam czy coś z tego wyniknie, w międzyczasie miałam pare przygód. Teraz z perspektywy czasu, może przez to też że jestem starsza zdałam sobie sprawę, że mogło go to zranić, ale nie w tym rzecz. On od tamtj pory nazywał mnie wywłoką, szmatą, k**** itd. Ja przez prawie rok sobie na to pozwałam, Czułam się winna, bardzo mi na nim zależało. Wyrzekłam się dla niego wszystkiego. Kontaktów z kimkolwiek. Siedziałam w domu, w pracy albo z nim nicc więcej. Mimo tego on co 2 dni mówił że jestem beznadziejna po czym kolejnego dnia, że mnie kocha. To zaczęło mnie już bardzo niszczyć psychicznie. A ja jak głupia mimo próśb znajomych starałam się bardziej, zorganizowałam mu świetna impreze urodzinowa (to tez mi wypomnial, ze bylo beznadziejnie). Pomiatal mna jak sie dalo. Pewnego dnia wlasnie po roku trwania tego horroru pojechalam pozno po pracy do niego z upieczonymi muffinkami. Jechalam 30 km poniewaz mial on dom pod miastem. Stojac pod drzwiami napisal mi wiadomosc ze mam wypier****. Plakalam wylam, trzeslam sie z zimna prawie pol godziny, mowil tylko ze mu niszcze zycie ze jestem glupia itd. W koncu cudem dzieki znajomemu ktory byl w poblizu powiedzial wsiadz w auto podjedz kawalek ja tam bede. Zebralam sie ledwo widzac na oczy i pojechalam. On pomogl mi zabloowac go wszedzie i iusunac wszystko. Dodatkowo powiedzial ze mam powiedziec o tym rodzinie i skonczyc to juz naprawde, bo on niszczy mnie psychicznie. Posluchalam sie, moja rodzina sie do niego zwrocila agreywnie ze ma zostawic mnie w spokoju i ze to koniec. A on nagle sie zmienil. Zaczal mnie nachodzic po zajeciach z prezentami kwiatami przepraszac blagac, mowil ze to nie byl on tylko on jest teraz nerwowy, ale on taki nie jest. Ze on sie postara i naprawi wszystko. JA oczywiscie tez bardzo cierpialam wiec praktycznie od razu mu wybaczylam w tajemnicy przed wszystkimi, rodzina i znajomymi. Pojechalam z nim na pare dni nad morze, a on potem stamtad mial leciec za granice gdzie ja po swojej obronie za 3 miesiace mialam do niego dolaczyc. I oczywiscie byly klotnie, nie bylo az tak jak kiedys ale byly. Po 3 miesiacach dojechalam do niego. Od razu zamieszkalam z nim, chociaz nie wiedzialam czy to dobry pomysl. Wiedziala o tym tylko moja mama, moj ojciec nie chcial go widziec na oczy. I zaczela sie zabawa, wypominanie mi jak on to robi na mnie, mimo tego ze ja dopiero tam przyjechalam potrzeba czasu na ogarniecie siebie , pracy i wszystkiego. Zaczal mnie oskarzac o flirtowanie z kazdym, obrazac itd. Nie widzialam tego tylko myslalam ze chce zeby bylo dobrze. W koncu zdecydowalismy sie na wlasne mieszkanie, poniewaz wczesniej mieszkialismy z innymi ludzmi. I to byl najeiwkszy blad. Traktowal mnie jak swoja zabawke. Po pierwsze stosowal na mnie terror psychiczny a po drugie dochodzilo do rekoczynow i demolowal mieszkanie. Ja co 3, 4 tygodnie zeby nie zwariowac wracalam na pare dni do Polski do domu zebraac sile. POtem jak wracalam znow nie chcialo mi sie zyc i nie wiedzialam co dalej, kiedy ten koszmar sie skonczy. On mial 2 osobowosci, raz mnie kochal raz nienawidzil. Ja codziennie plakalam. Stalam sie strzepkiem nerwow, dostalam refluksu zoladkowego, nadzerki, bralam mase lekow na uspokojenie, na dolegliwosci nerwowe, zaczelam odczuwac problemy z sercem. Bylo coraz gorzej, a on mimo tego widzial ciagle problemy, tka jakby mial totalnie gdzies to jak ja sie czuje. Wyzywal mnie i traktowal jak swoja wlasnosc. W koncu zdecydowalam sie wyprowadzic pod koniec czerwca. Rozmawialam z nim o tym, ze tak bedzie lepiej. Ze chyba po tym wszystkim co sie stalo, za szybko ze soba zamieszkalismy. Ze dobrze nam to zrobi bo ja jestem strzepkiem nerwow. On przynzal mi o dziwo racje i powiedzial ze mnie kocha i chce ze mna byc mimo wszystko. Chociaz widzialam ze cierpial i przezywal to ze sie wyprowadzam. Mijaja wlasnie 3 dni odkad jestem tu sama. W dniu wyprowadzki bardzo sie poklocilismy. Zaczal mnie wyzywac przy swoim znajomym, co mnie bardzo upokorzylo. Wzielam telefon i wyszlam z mieszkania, on za mna, wyrwal mi telefon. Uderzylam go w twarz i powiedzialam ze nie moze mnie tak trakowac. Potem odwiezlismy rzeczy do nowego mieszkania. On od razu powiedzial jaka zla to ja nie jestem, trzasnal drzwiwami i wyszedl. Od tmatej pory nie moge w niczym na niego liczyc. Pisalam jak glupia ze za nim tesknie ze prosze zeby przyszedl, ze barzo mi zle. On ciagle mnie wszedzie blokowal a potem pisal ze dopoki cos sie nie zmieni on nie chce mnie widziec i mam wypeiprza*. Plakalam w pracy, nie moge nic robic. Nie chce mi sie nawet jesc, nie mam sily zyc. Nie wiem co dalej. Jestem w nowym miejscu, sama. Tutaj nie mam za bardzo na kogo liczyc. JEst mi okropnie ciezko a on mnie jeszcze z tym zostawil. POWIEDZCIE MI BLAGAM CO JA MAM ZROBIC, CO POWINNAM. JESTEM ZROZPACZONA. ZYC MI SIE NIE CHCE. POMOCY 🙁

Hej, napisze krotko. 13 czerwca nasz prawie 1.5 roczny zwiazek zakonczyla dziewczyna. Byla w nim toksyczna, nieczula – moglbym sie niezle na ten temat rozpisac.

Rozpadam sie na kawalki i pewnie dlatego jestem na tej stronie.
Dzieki za wasze komentarze! Czytajac to co piszecie wiem dokladnie co przechodzicie i czuje sie troche silniejsza osoba, bo wiem, ze nie jestem jedyny.

Trzymajcie sie mocno!

Cześć wszystkim.
Po siedmiu miesiącach od końca mojego związku trafiłem na tę stronę.
Może zacznę od początku. Mój związek trwał prawie 8 lat. Poznaliśmy się mając po 19 lat. Przyjechała na studia do mojego miasta i poznaliśmy się przy pierwszym Jej wyjściu “na miasto”. Miłość od pierwszego wejrzenia. Spotkaliśmy się kilka razy i wyszło na jaw,że ma chłopaka, o czym wcześniej mi nie powiedziała. Wiem,już wtedy powinienem to zakończyć,ale zerwała z nim od razu jak tylko się o tym dowiedziałem.”Miłość jest ślepa”. Skończył się pierwszy rok studiów i całe wakacje spędziliśmy u Jej rodziców w innym mieście. We wrześniu jak wróciliśmy postanowiliśmy razem zamieszkać. Ona studiowała, ja już pracowałem. Skończyła studia i doszliśmy do wniosku,że przeprowadzimy się do Jej rodziców. Zostawiłem wszystko ( w końcu przeprowadzka do innego miasta). Znalazłem tam pracę, Ona też dostała pracę w szkole (była nauczycielką). Urządziliśmy sobie dwa pokoje w domu Jej rodziców. Planowaliśmy z czasem się wyprowadzić ( na swoim zawsze lepiej). W międzyczasie robiła kolejne studia, 120 km od naszego miejsca zamieszkania. Więc co dwa tygodnie jeździliśmy na całą sobotę na uczelnie. Czekałem na Nią cały dzień w samochodzie bez względu na upały i mrozy. I tak przez dwa lata. Pod koniec tych studiów zaczęły się problemy. Wracała z pracy i każdy wieczór,każde weekendy,każdy wolny czas spędzała na książkami , bo musi lekcje przygotować,bo konkurs, bo wizytacja dyrektora itp. Zero czasu dla mnie. Wracałem z pracy,jedliśmy obiad i to był nasz razem spędzany czas. Próbowałem z Nią o tym rozmawiać i w odpowiedzi usłyszałem,że będzie jeszcze gorzej,że jeszcze więcej czasu będzie potrzebowała na przygotowywanie się. Do tego usłyszałem,że nigdy nie ma zamiaru wyprowadzić się od rodziców,że jednak nigdy nie chce mieć dzieci. Długo nad tym myślałem. Kochałem Ją ponad wszystko. Byłem w stanie to zaakceptować byle tylko z Nią być. Ale przy kolejnej rozmowie kiedy zapytałem dlaczego tak się dzieję,że wszystko było dobrze usłyszałem,że to wszystko co było do tej pory “było udawane”. Przez cały czas udawała. I to mnie dobiło, cały czas te słowa brzmiały mi w głowie. I tak jest do tej pory. Postanowiłem,że powinniśmy się rozstać, nie protestowała,nie chciała tego ratować. Dodam jeszcze,że źle zaczęło się układać między nami od września,czyli początek roku szkolnego. W szkole pojawił się nowy nauczyciel wf-u. Najpierw były kłamstwa co do jego wieku. Że jest o wiele młodszy,okazało się,że jest w naszym wieku. Po co były te kłamstwa? Nie wiem,może wymyślam,ale biorę wszystko pod uwagę.
Zwolniłem się z pracy, spakowałem dwie torby i wróciłem do swojego miasta. Zostawiłem Jej wszystko na co pracowałem tyle lat. Meble, laptopa,drugi samochód,rower, wszystko. Chciałem się zachować jak prawdziwy facet.Teraz wynajmuje mieszkanie, mam dobrą pracę,ale żyję tylko z dnia na dzień.Nie ma nocy,żeby mi się nie śniła. Codziennie rano muszę się zmuszać do życia.
Minęło siedem miesięcy od rozstania. Nie mogę sobie z tym poradzić, jest coraz gorzej. Nie utrzymujemy żadnego kontaktu. Nadal Ją kocham. Nie wiem jak długo jeszcze dam radę.
Przepraszam za chaotyczne pisanie,ale mam mętlik w głowie.
Pozdrawiam

Wczoraj po ponad 7 latach zostawił mnie partner.
Ma kogoś kto kocha lepiej,rozumie bardziej.
Czarna rozpacz.

Wczoraj po 6 latach zwiazku i prawie 4 latach mieszkania razem, jestem oficjalnie singielką. To był związek pełen miłosci i zrozumienia, oczywiscie klocilysmy sie, mialysmy lepsze i gorsze dni, wiec rozmowa 4 miesiace temu ze “ona juz chyba nie czuje do mnie milosci, ze traktuje mnie bardziej jak przyjaciolke niz partnerke” byla ciosem w samo serce. Postanowilysmy ze sprobujemy, damy sobie czas, moze odbudujemy co mialysmy. Niestety, do niczego to nie doprowadzilo.
Czuje taka pustke ze wlasciwie nie wyobrazam sobie jak mam dalej zyc.

Witam, czytam i czytam i postanowilam, ze ja tez napisze o tym co u mnie. Ja z Mateuszem bylismy ze soba ponad 4,5 roku. Dostalam jego numer od kolezanki i po tygodniu do niego napisalam, tydzien ze soba pisalismy a potem jego rodzice przywiezli go do mnie ( jeszcze wtedy byl w trakcie kursu na prawko) a kilometrow niemalo bo 107. Byl skromny, mocno sie zacinal, jego rece ze stresu rozmawiania ze mna dygotaly straszliwie. Tak bylo przez pierwsze tyg. Widywalismy sie co weekend , w czwartym weekendzie stwierdzilam, ze to ja do niego pojade autobusem. No i mnie ciachnelo, piekny dom, bogaty wystroj, jego rodzice meeega, no bajka. To mnie przerazilo i po przyjezdzie chcialam z nim zerwac bo juz wiedzialam, ze nie bedziemy do siebie pasowac, ale siostra z mama tak mnie zbalamucily , ze o to przyszedl moment gdy on rozgadany, pracujacy, zarabiajacy dobre pieniadze w firmie rodzicow, sporo odwazniejszy (mocno przy mnie sie zmienil), po tygodniowych naszych pierwszych wakacjach w Hiszpanii (niezapomnianych, oboje swietnie sie bawilismy), on zaraz w nastepnym dniu po przyjezdzie z lotniska, siada i stwierdza ze on juz nie chce ze mna byc, nie pasujemy do siebie, bardziej czuje sie jak ojciec dla mnie . Wszystko rozumiem ale pragne podkreslic ze to bylo pol roku PO ZARECZYNACH. Gdyby nie to, nie bylabym taka wszystkiego pewna, poza tym tyle czasu z nim spedzilam,namawial mnie do firmy zebym tam pracowala , ogladalismy mieszkania a tu dups. Gdyby cos sie psulo, cokolwiek to pewnie cos bym dzialala zeby mozna bylo to naprawic, ale co ja do cholery mialam naprawiac jak on ze mna nie porozmawial tylko kazal sie spakowac j w grobowej ciszy odwiozl mnie do domu. Jestem studentka, to moj ostatni rok studiow, chcialam zaraz po nich przeprowadzac sie do jego miasta i wynajac razem mieszkanie. Teraz pustka , 9 dzien a ja dalej nie umiem jesc, bo ze spaniem powiedzmy ze te 5 godzin jakos jakos. Chudne w oczach, jak to mowia znajomi”marnieje” . Nie widze swiata poza nim. Caly nasz zwiazek siedzial na moim fb bo nie mial swojego i mi to pasowalo, nie chcial to nie a nagle patrze a on zalozyl swojego i oczywiscie status wolny. Tragedia, nieumiem sie pozbierac , co chwile przezywam spazmy placzu, potrafi mnie zlapac wszedzie, w srodku sklepu, w autobusue, na ulicy , w srodku nocy. Nie radze sobie po prostu. Dodam ze rodzina porozjezdzana po swiecie mam tylko rodzicow ktorzy nie zabardzo wiedza jak maja mi pomoc.

Co to znaczy gdy facet zrywa i zegna sie ze mna ze lzami w oczach?

Witam. Ja mam tragedie tego typu…..
Jestem z żona w związku od prawie 10 lat, po ślubie prawie 6, mamy synka 4 i pół roczku….. Od marca tamtego roku mieszkamy w de, wyjechaliśmy aby być zawsze razem ponieważ poprzednia praca dawała nam tylko 6 dni w miesiącu gdzie się widzieliśmy….. W de ułożyło nam siedobrze oboje mieliśmy prace, po roku zmieniliśmy mieszkanie i ogólnie było super, przynajmniej mnie się tak wydawało… Z czasem doszło zmęczenie, brak rozmowy, czasu dla siebie. Dochodziło do awantur w których mówiliśmy na siebie straszne rzeczy by po godzinie było już wszystko ok. Nagle żona postanowiła odejść z dnia na dzień, wrócić do Polski. Zabrała synka ciuchy i pojechała do rodziców, złożyła wniosek o rozwód. Nie zabrania widywać mi synka, wręcz przeciwnie…. Powiedziała że od 2 lat mnie nie kocha i że była że mną dla dziecka. Ja zostałem sam na obczyźnie z garstka znajomych z kredytem na 7 lat i meblami których nie mam gdzie dac. Jeżdżę eo synka co tydzień 500km w jedna stronę i cieszę się z tego bo synek jest szczęśliwy kiedy jestem…. I robi ogromną aferę kiedy muszę wracac i Go zostawic. Zona w ciagu dnia zrobila ogromna rewolucje, zwolniła się z pracy wypisała synka z przedszkola…. A w pl załatwiła to w city jednego dnia, sun makes more przedszkole a ona pracę. Ja wracam do pustego mieszkania i myślę o samobójstwie…. Kocham ja całym sercem i chce by wszystko wróciło do normy…. Czy widzi ktoś w tym jakikolwiek sens? Błagam o pomoc jak sobie z tym radzić. Samotność…

Witam.
A ja pochwalę się moimi przeżyciami.
Kochałem moja żonę z całego serca. Pomomo przeciwnością losu nie zostagiem jej w potrzebie nie zdradzałem.
Latami borykalismy się z jej pogłębiajacym alkoholizmem. Towarzyszyły temu zdrady, zaniedbania domu, siebie, dzieci. Poprostu piekło. Chodziły mi po głowie myśli o rozwodzie ale mówię nie muszę jej pomóc pomimo wszystko Kochałem. Zaliczyła odwyk 2x i zaczęła chodzić do AA. Był spokój 4 miesiące i znów machina ruszyła. Po pół roku picia jechaliśmy na urlop. Ona najpierw chciała do siostry do Irlandii a pozniej do nas dołączy. To był początek końca. U siostry zniknęła na 5 dni nie dając znaków życia. Szukała jej nawet policja. Nie poleciała samolotem do nas w wyznaczonym terminie. Odnalazła się i dotarła do nas z opóźnieniem że stulonym ogonem i opuchnieta niemiłosiernie. Opiekun ja wyhaczył i poil przez ten czas. Ja w między czasie wynajalem adwokata do rozwodu bo byłem pewien że już nie wróci.
Jak wróciła byłem zły ale już nie myślałem o rozwodzie tylko go chciałem zastosować jako straszak żeby przestała pić. Rzecz działa się w lipcu. Od tamtego momentu nie pije. Nastały ciche dni odsunął się ode mnie. Za jakiś czas oznajmiła że niechce że mną być że potrzebuję czasu teraz jej trzeźwość jest na 1 miejscu. Zamówiła bilet do siostry ponownie. Ja wziąłem urlop żeby się dziecmi zająć. Przed jej wylotem wpadł mi w ręce jej telefon niestety przeczytałem te obrzydliwe smsy czyste porno. Uczucie jakiego doznałem było moim najgorszym w życiu. Czułem się tak strasznie oszukany i zraniony. Skasowałem nr tego Irlandczyka zmieniła nr. Obiecała że się nie skontaktuje z nim. Że damy radę. Poleciała. Przyleciała jeszcze bardziej chlodniejsza chodzi czasami było miło przytuala się dawali smycze sobie buziaki. Kupiłem dom umeblowane cały a ona powiedziała mi że mnie nie kocha nic nie czuje i przeprasza. I później za tydzień znów mówiąc mi żebym się przeniósł do innej sypialni. W między czasie znów była w Irlandii. Buziaczki i przytulnie się skończyły. Kazała mi się wyprowadzić jakiś czas temu. Kontynuując korespondencję z kochasiem. Wpisując cotoneaster oni sobie nie będą robić. To była dla mnie katorgia. Ja jej tłumaczyłem że nie zakończyła jednego związku a już ma kogoś. Wspierała się. Oczywiście wszystkim ja byłem obwiniony. Jaki to ja niejestem. Tak jest do tej pory. Wyprowadzilem się w ostatnią sobotę a w moim łóżku w moim domu leży irlandzki zonojebca. Nie wiem kiedy stanę na nogi mam nadzieję że wkrótce. To tak boli taki byłem ślepy, naiwny, ugodowy, tolerancyjny.
Wiem jedno ze zemsta nadchodzi. Chociaż taka symboliczna w postaci zdemolowania jego samochodu. Niech jego urlop będzie najbardziej kosztownym jaki miał. Mam nadzieję że mi po tym ulży. Amen

30.12 chłopak stwierdził że chce się że mną rozstać. Byliśmy 5,5 roku razem. Chłopak nie chciał pogłębiać relacji pomimo moich starań -spotykalismy się tylko raz w tygodniu,glownie rozmawialiśmy przez telefon. Powodem rozstania była różnica wieku -11 lat (ja mam 24 a on 35) i brak wspólnego mieszkania.Stwierdzil że już mnie nie kocha. W tym samym dniu również złożył wypowiedzenie w pracy. Nie mieszkaliśmy razem. Chciałam aby został moim mężem.Czuje ból i rozpacz.

Ciężko jest się podnieść ktoś z kim się spotykasz od roku, bawisz się na weselach, a nawet jeździsz wspólnie w odwiedziny do jej rodziny… Nagle jest odwrót, tajemnice, kłamstwa i brak cywilnej odwagi, aby powiedzieć co jest grane…

Witajcie, brakuje mi słów by opisać moją sytuacje… Siedze nad laptopem łzy same Cisną się do oczu…. 18 grudnia odeszła ode mnie moja jedyna pierwsza i prawdziwa miłość… Kolejne na portalu 2 lata starań 7 lat zwiazku i zerwanie… do teraz błagam ja by do mnie wróciła. nie moge sie pozbierać… utrzymujemy kontakt ale Ona niestety traktuje mnie jak kolege… a ja głupi codziennie we łzach błagam ją o powrót.. o szanse… popełniłem wiele błędów wyciągnałem z nich lekcje pokazałem jej to… mielismy tyle wspólnych planów… naprawde zarliwą miłość… poswieciłem dla niej wszystko rodzine znajomych… była Tylko ona… przez ostatni miesiac wysłuchałem od niej tylu raniących słów… ze mnie nie kocha nie ma zamiaru sie meczyc ze chce wolnosci zebym sie odp*** i wiele innych…. cały czas o niej mysle, jestem w stanie jej wybaczyc te wszystkie słowa, zrobić dl niej wszystko… wskoczyc w przysłowiowy i realny ogień… oszalałem na jej punkcie.. Wiem widze po sobie ze mam obsesje na jej punkcie. nie potrafie wykonac zwykłych codziennych czynności… cholernie brakuje mi jej bliskosci czułości… nie poznaje jej nigdy taka nie była… zawsze kochająca miła ciepła, a teraz zimna oschła… mielismy ciezsze dni jak kazdy związek sprzeczki o nic… Gdyby tylko chciała spróbować na nowo… gdy ze mną rozmawia wscieka sie tylko… nie umiem powiedzieć sobie stop odpusc, wiem ze musze walczyc…ale kazdy kolejny dzien przynosi tylko kolejne łzy i cierpienie… tkwie tak juz ponad miesiac… wszystko mi sie z nią kojazy kazdaa rzecz miejsce, setki wspomnien w głowie… ktos mi kiedys powiedział: jesli cos kochasz puśc to wolno, jesli wróci jest twoje, jesli nie, nigdy nie było”… tyle ze sama mysl o tym ze moge stracić ja na zawsze dobrowadza mnie do rozpaczy… Prosze was poradźcie co moge zrobić jakis impuls zdarzenie czyn… słowanie pomagaja… wylewam jej ich setki w wiadomościach stram sie cokolwiek powiedzieć gdy zadzwoni… ale gdy tylko porusze naszą kwestie koniec rozmowy… jestem silnym facetem wielokrotnie radziłem sobie w bardzo trudnych i ciezkich sytuacjach. Ale zawsze była obok mnie… wspieralismy sie oboje… Tylko Ona sprawiała ze nie poddawałem sie… A teraz nie potrafie sobie poradzić. rozstanie jest naprawde bolesne… Wylewam wam swoje smutki chociaz nigdy nie sadziłem ze bede potrzebował czegos takiego… nawet nie wiem czy ktos to przeczyta… Rozkleiłem sie totalnie… jedyne co mnie motywuje do życia to nadzieja… Nie rozumiem jej tu mówi naprawde raniace słowa a nieraz potrafi zadzwonic powiedziec ze teskni ze jej mnie brakuje ze jednak cos jeszcze czuje… a po kilku godzinach znów potrafi zadzwonic i ranic dalej…. Ciesze sie jak dziecko z zabawki z kazdej wiadomosci która do mnei wysle z kazdej sekundy rozmowy… Po tylu cudownych dla nas obojga latach zmieniła sie w ciągu miesiąca… Jaki sens mają teraz te wszystkie obietnice zapewnienia plany… Dlaczego dla niej juz nic nie znacza… to nie był przelotny zwiazek przelotna miłość nagły wybuch emocji i uczuć i nagły upadek, długo budowalisy nasze relacje poznawalisy sie widziałem tą miłosc w jej oczach… ona tez wiedziała ze szaleje za nią…

Prosze o porady… dużo z was jest osobami po przejściach… mozecie spojrzec na to obiektywnie ja nie potrafie…

Jestem uczuciowcem, bardzo emocjonalnie podchodziłem do niej i do związku… chodzi mi po głowie jedna mysl…ze popełniłem jeden bład:
Za bardzo Ją pokochałem i nadal kocham

Witam. .. Po 1.5 roku rozstałam się z bylym juz narzeczonym…. Urodziło nam się 3 miesiące temu dziecko.. On całkowicie w niczym mi nie pomagał. Wiecznie tylko słuchał mamusi czego yo Paulina nie robi.. Mama powiedziala ze Paulina nie sprząta. Wujek mowil ze paulina nie gotuje. A paulina caly czas calymi dniami nosila krzyczące dziecko ktore mialo przez te 3 miesiące wieczną kolke…. On mi nie pomógł przy dziecku kompletnie w niczym. Chrzciny naszego dziecka spedzilam w pokoju z dzieckiem nosząc go a on prosząc 23 osoby ze swojej strony gościł się w najlepsze i ani o nas nie pomyślał. 7 osób które przyjechały z mojej strony przyszły mi pomóc a z jego strony nawet nie przyszli się z dzieckiem pożegnać. Dzień po chrzcinach się z nim rozstałam. Moje życie zmieniło się do każdego cala a on od tygodnia (bo dziś mija tydzień) dzieckiem się nadal nie zainteresował… Zostalam (na wlasne zyczenie) sama z tym wszystkim ale chyba to lepsze niż kontynuować zły związek w ktorym nie miałam oparcia? Jednak sobie z tym nie radzę ze tak się pomylilam co do niego ze wcześniej nie pokazał swojego prawdziwego oblicza. …….

Hej… ja po prawie 4 latach związku kilka dni temu dowiedziałam się, że on nic do mnie nie czuje, ze nie obchodze go, nie potrafi sie o mnie zatroszczyć, nie czuje tego, co ja. Ja go kocham, starałam sie dla niego przez cały ten okres, wszystko robiłam dla niego…Od jakiegos czasu wiedzialam, ze cos jest nie tak, nie mieszkaliśmy razem, w dodatku coraz rzadziej sie spotykaliśmy, wymyślał jakies rózne dziwne rzeczy, ze nie ma czasu, jest chory itd. Zaczęło sie coraz gorzej dziać po nowym roku, kiedy to wpadłam w ogromnego doła-niespełnione ambicje, strach o przyszłość, o kierunek studiow, który koncze na siłe i wiem, że nie zapewni mi pracy, niewłaściwe decyzje, problemy w rodzinie… mowilam mu o swoich lękach, obawach, zmartwieniacch, za kazdym razem slyszalam tylko ” co sie przejmujesz, ty zawsze martwisz sie na zapas, daj sobie spokoj”. no i tak sie staralam myslec pozytywnie, ale czasem nachodziły mnie znowu te czarne myśli… i on zaczął sie ode mnie wtedy oddalać coraz bardziej, w koncu powiedział, ze nie chce tego konczyc ale czuje ze nic z tego nie będzie… Mam wrazenie ze to przeze mnie, przez tego ogromnego doła, który mnie dopadł, on mnie zostawił. Czuje sie beznadziejnie, i do niczego, nie moge przestać o nim mysleć i o tym , że to wszystko przeze mnie i przez ten zły nastrój, który nie chciał mnie opuścic…Chcialam tylko czuć jakies wsparcie z jego strony w tych cięzkich chwilach, jestem bardzo wrażliwa, on to wiedział…nie potrafię teraz normalnie funkcjonować, mam egzaminy , nic nie wchodzi mi do głowy, nie jem , nie spie, rodzina i przyjaciele wspierają mnie, ale do mnie tak jakby nic nie dociera…zamknęłam sie w tym mrocznym świecie swoich myśli i nie wiem jak sie wydostać..:(

Witam.Widzę,że nie jestem tu sam….Byłem w 5 letnim związku chemia niesamowita..podobienstw mnóstwo….temperamenty podejscie do życia.ale dzieli nas porzadek w domu…ona balaganiara..ona lubi wydawac pieniadze…ma chorobe dwubiegunową zaburzenia osobowości…depresję..Pani Doktor a jednak ..bywało róznie jak to w związku…az w koncu poszla do szpitala psychiatrycznego na 3 miesiące i tam poznala frajera..co ja tak urabiał..az zaczela mnie unikac..pocalowali sie kilka razy czy cos wiecej nie wiem….potem pokryjomu jakies spotkania wybaczylem….ale potem bylo jeszcze gorzej….i gorzej..Chodzila do kolezanki ze szpitala tez pacjentki stara baba ktora wychodzila od siebie z mieszkania a oni sobie tam razem siedzieli..nie chciala wracac do domu sypiala u niej….to w koncu powiedzialem by sie spakowala i tam zamieszkala…spakowala sie w klotni i wyprowadzila….ale nie do niej tylko do Zakopanego…i to jej miasto rodzinne….Okazuje sie teraz jaką jest kobietą jaka materialistka…szkoda słó a i tak w głębi ją kocham …..chore…bo miłość jest ślepa

Minely 4 miesiące…jest ktos inny…ale ja dalej cierpię i wiem, ze nigdy juz nie bede nikogo kochac…ten bol nie minie…Siedzi pewnie ze swoim dzieckiem, ktore zrobił będąc ze mna…a ja glupia wybaczylam…ale potem wlaczyl mu sie instynkt….nigdy nie powinnam wybaczyc ….karma wraca. Teraz go kocham i nienawidzę, tak bardzo zle mu życzę…jestem cieniem..wszystko mi sie z nim kojarzy, kazdy wkret w scianie ktory zrobil …program w TV . Ile jeszcze czasu potrzeba?

Czytam te wszystkie komentarze i wiem co czujecie. Moja historia zakończyła się z dnia na dzień. Faktycznie przechodziliśmy ciężki okres ze względu na moją pracę i różne trudności życiowe, ale nie było aż tak źle. Staraliśmy się wspierać pomimo odmiennego punktu widzenia. Bardzo się kochaliśmy. Dobrze się dogadywaliśmy. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Nagle napisał na fb, że to już koniec, że on nie ma siły. To był szok! Nie potrafił nawet powiedzieć mi w twarz, że to koniec. Potem napisać mi 4 stronicowe wypracowanie w pdf’ie, co robiłam źle. W życiu nie spodziewałam się, że usłyszę od niego tyle gorzkich słów. Nigdy nie dawał żadnych sygnałów, że aż tak mu wszystko we mnie przeszkadza. Nigdy nie mówił o swoich uczuciach. Zawsze był kochany i zapewniał o swoich uczuciach. Szczerze! Nie wiem, co mam myśleć. Czuję się oszukana. Okazuje się, że nie znałam tego człowieka, a poświęciłam mu wszystko. Dosłownie! Rezygnowałam ze swoich przyjemności, żeby ugotować mu obiad. Zrezygnowałam ze studiów, żeby poświęcać mu więcej czasu… i co z tego mam? Zerwanie przez fb bez żadnych konkretnych wyjaśnień… Rada dla wszystkich! Uważajcie, komu ufacie! Uważajcie, komu się poświęcacie! i co najważniejsze uważajcie, kogo wpuszczacie do swojego życia! Obecnie ciężko mi się pozbierać. Jednak wierzę w lepsze dni! Szukam nowego mieszkania, żeby ciągle nie wracać do wspomnień. Kupiłam karnet na siłownie. Postanowiłam uczyć się nowego języka. Koniec myślenia o nim! Teraz stawiam na siebie! I tego Wam wszystkim życzę! TO WY GRACIE GŁÓWNĄ ROLĘ W SPEKTAKLU SWOJEGO ŻYCIA!

Witam, u mnie po 7 latach bycia razem w tym 4 lata małżeństwa żona powiedział że odchodzi, dla mnie tragedia. Mamy 4 letniego syna, chce walczyć dla rodziny ale ona konsekwentnie mówi że nie że oczekuje czegoś innego od życia i związku,całego siebie poświęciłem i nagle taki cios,powiedziała że tatą jestem super, że dobry że mnie człowiek niczego mi nie brakuje, sprawdzam się jako kolega i przyjaciel, ale nie mąż, w domu zawsze było rodzinnie niczego nam nie brakowało, w łóżku też fajnie, co prawda wkradła się rutyna ale zawsze idzie walczyć coś zmienić, nie wiem co że sobą zrobić, powiedziała mi że jej uczucia są tak słabe, że nie chce walczyć, nie wiem co o tym myśleć, może jest ktoś 3 – nie wiem – bo obdarowałem ją zaufaniem, musiałem to wyrzucić z siebie, to wszystko tak bardzo boli, pozdrawiam

Mój narzeczony, z którym planowałam ślub, zostawił mnie ponieważ uwierzył w przypuszczenia i oszczerstwa fałszywe swojej matki… Znał mnie na tyle długo by wiedzieć jaka jestem i mnie poznać, ale niestety w jeden dzień tak po prostu to wszystko przekreślił, bo posłuchał słów matki.. Wydawało mi się, że mnie kocha, że jest za mną i, że Jego rodzina również mnie akceptuje… aż nagle okazało się inaczej, nadal nie dociera to do mnie, mimo tego, że to On mnie krzywdził i nie szanował mnie, to ja mu wybaczałam i teraz myślę tylko o tych dobrych wspomnieniach.. Nie rozumiem też, jak ludzie mogą tak krzywdzić innych i jak facet mógł posłuchać swojej matki, a nie spojrzeć na mnie i wysłuchać mnie… Próbowałam zrobić wszystko by przestał uważać mnie za osobę, którą nie jestem, ale nic nie pomogło.. 🙁 Nie wiem kompletnie jak to wyjaśnić, dlaczego tak się stało? ..

3 dni temu rozpadł się mój trzyletni związek. Poniosły Nas emocje i Mój były postanowił odejść, argumentując swoją decyzję presją związaną z oświadczynami. Wczoraj napisał, że nie boi się wspólnego życia a porozmawia ze mną, gdy emocje opadną.Od tej pory cisza.

Nie wiem, jak mam sobie poradzić z tą sytuacją ciągle Go kocham mimo zranienia. Czekam, by sam się odezwał, ale nie wiem, ile może trwać taki proces. Czy warto dać jeszcze jedną szansę?

Mam 37 lat. dwojke cudownych chlopakow ( 2 i 6 ).
7 lat temu poznalem swoja zone. bardzo sie w sobie zakochalismy .pol roku poznieej wzielismy slub…piekne wesele. potem moja wyprowadzka zagranice do niej…pierwsze dziecko…drugie.
Mielismy dziwne zycie. moja zona( jeszcze przed rozowdem jestemy) swietnie zawsze zarabiala.stanowiska kierownicze. mi po przeprowadzce zagranice bylo trudno ale uwazam ze sie odnalazlem chociaz zawsze tesknilem za Polska ale czesto tam bywalismy.kupilismy tez dom.
trudno opisac w jednym poscie cale zycie. mielismy trudne chwile.. moje choroby i pobyt w szpitalu.
od roku zaczelo sie cos psuc, a mze ja nie zauwazalem ze nigdy nie bylo dobrze….albo od dawna. zona nigdy nie byla osoba ciepla(poza okresem zakochania) za to osoba bardzo wymagajaca i czesto wypominala mi ze to ona utrzymuje dom co nie bylo prawda, po prostu zarabiala lepiej. nadrabialem to zajmujac sie wiecej niz ona dziecmi z ktorymi jestem bardzo zzyty a ktore widze teraz razn na dwa tygodnie
Nie mam zadnych watpliwosci ze od wielu miesiecy(moze i dluzej) ma kochanka z ktorym wiaze plany na przyszlosc. odzegnuje sie od tego ale symptomow jest tak wiele ze nie zostawia to watpliwosci. dziwne wyjazdy, pozne powroty, delegacje, czeste klamstwa w ktorych nie raz sie gubila.od miesiecy (7 )tez ze mna nie sypiala(a rownoczesnie zalozyla spirale ,to juz bezczelnosc) a ostanie kocham Cie to moze z 2 lata temu slyszalem.nie dala sie pocalowac przytulic ani objac.jakbym byl obcym facetem.
strasznie to boli i chociaz nikt nie jest idealem to moim zdaniem przewazyly tu wygorowane oczekiwania wobec mnie…a dla rodziny zmienialem sie tez w praczke , mame , kucharza itp.
Rozpadlem sie na kawalki.chodze do psychologa, niby jest nieco lepiiej ale dzisiaj np. wstalem o 2.30 w nocy i nie spalem. wlasnie bedzie moj weekend z dziecmi , ona spedzi go z loverem swoim, zreszta jak kazda wolna chwile.cale szczcescie ze nie mieszkamy w jednym miescie juz bo bym zwariowal chyba.
Na poczatku kiedy sobie uswiadomilem jakim bylem frajerem 3 dni nie jadlem. bylo naprawde nieciekawie,zaczalem pali i wciaz pale. staram sie rozmawiac z przyjaciolmi rodzina.wychodze z kumplami.mam z kim rozmawiac. to jest swietne.Ona robi ze mnie hiperzazdrosnego wariata i tyrana i absolutnie oklamuje wszystkich dookola ze nikogo nie ma . wolalbym zeby p tym wszystkim co przezylismy ktos mi to powiedzial prosto w oczy ale wiem jak bardzo onalubi dbac o pozory i to nie wchodzi w gre.zawsze bardzo lubiana, wesola inteligentna w domu bywala zupelnie inna.oschla.pelna zalu i pretensji chociaz byöbym niesprawiedliwy gdybym pwiedzial ze zawsze taka byla.
jak sie ktos pojawial( z jej znajomych , moich nie wszystkich lubila,mojej mamy nienawidzila chociaz sie z tym nie outowala) to byl usmiech na twarzy i niemalze euuforia. przed rodzicami udawala przykladna zone.
po wielu sesjach moj terapeuta uznal ze z duzym prawdopodobienstwem jest to osoba z narcystycznymi zaburzeniami osobowosci i pokazal mi jakimi mechanizmami poslugiwala sie zeby mnie kontrolowac. mimo mojej calej wiedzy wciaz jest niedowierzanie i poczucie braku sensu.bol.bezsennosc.czasami gniew lub smutek. bywaja juz teraz lepsze dni. ludzie sa swietni a odizolowalem sie od nich na czas malzenstwa niemalze.potrrafilem juz sie smiac i nie myslec calymi dniami o tym co sie stalo.
w tym wszystkim sa dzieci o ktorych nie pisze bo mi serce peknie…
Ona na pewno kocha dzieci i mam nadzieje ze nie bedzie robila probleow z kontaktami z dziecmi ale tak naprawde facet nie wie do czego jest zdolna zakochana w innym kobieta.
to jest znak czasow. kobiety bez skrupolow. z kasa . inteligencja. bez kregoslupa. dla ktorych celem najwiekszym jest bycie podziwiana i bogata. taki samiec alfa na szpilkach.

Po 8 latach zostawiła mnie dziewczyna co najgorsze na koniec usłyszałem że mnie nie kocha świat mi się zawalił wszystko straciło sens jak dalej żyć:(

czytam wasze historie i wiem co czujecie sama od miesiaca bo tyle minelo od rozstania jestem w totalnej rozsypce kiedys silna madra piekna kobieta dzis wrak czlowieka dlaczego tak jest nikt nie wie zastanawia mnie wizyta u psychologa jestem tak bardzo uczuciowa ze nie radze sobie z cala sytuacja z checia poznalabym na realu osoby ktore przeszly to co ja by muc polaczyc nasze sily porozmawiac o tym co nas boli pozdrawiam was

Witam,
nie radze sobie mam mysli nie z tej ziemi..
Mam 24 lata, byłąm 4 letnim zwiazku. Zostawil bo twierdzi ze przymnie sie nie rozwija, ze jestem nikim bo nie mam matury, ze mu nie zalezy, nie kocha. Ze nigdy bym nie była matka naszych dzieci. Bardzo mi na ublizał ostanio. Popelniłam pewien bląd… jego rodzice remontowali dom ktory kupił i moja rodzina chciala pomoc on odrzucil pomoc. Wkurzylam sie i ktoregos dnia powiedzialam mu ze jego rodzice sie bawia z robota, ze moi zrobili by szybciej. Przekazal im to i obrazili sie. On uwaza ze klamie ze go kocham, ze lece na kase jego (nigdy nie prosilam ani o jeden grosz jego). Nie mam gdzie sie podziac, jestem po zabiegu wydłuzania nogi aparatem ilizarova, u rodzicow nie moge zostac dluzej, bo kaza mi sie wyprowadzac, bo miejsca nie maja. Nie mam pracy bo czesto bywam w szpitalu i pracodawca nie przedłuzyl mi umowy….

nie mam juz siły walczyc ..

Tydzień będzie jak zakończyłam związek. Niestety moją kochanką okazał się alkohol i kumple z którymi nie umiałam wygrać. Odchodziłam i wracałam, zawsze było tak samo – już nie będę, kocham Cię- po czym zbliżał się weekend i szedł w tango. Zawsze byłam sama,nie patrzył na mnie jak ja się czuję. Z tego wszystkiego nabawiłam się nerwicy lękowej, z czasem doszło bicie. Ale i to zniosłam tłumacząc sobie, że to moja wina,bo on wychowywał się bez matki,bez ojca. Nikt w mojej dzielnicy nie wierzył, że on taki jest. Zawsze czysty, elegancki, wyperfumowany, wszystkie ubrania oryginalne – twierdzi, że coś nie tak jest ze mną, że na siłę szukam. Ja miałam siedzieć w domu,prac,sprzątać, gotować z pieskiem mu wyjść, oddawać wszystkie pieniądze i pozwalać mu na jego wybryki. Pieniądze chował przede mną, żebym tylko nie wiedziała ile zarabia. Byłam traktowana jak śmieć, miał w dupie moje ataki, przyjazdy pogotowia, wolał iść do kumpli… Poświeciłam mu 7 lat, sam za mną biegał i prosił, wręcz płakał, żebym z nim była – dziś mówi do mnie szmato jebana – .. Ciężko mi, bo zostałam sama, musiałam wynająć mieszkanie i spłacam kredyt, nie rozumiem tylko dlaczego ludzie tak krzywdzą? Jest tyle pytań na które nie znam odpowiedzi, a chciałabym, żeby mi powiedział i spokojnie będę mogła ułożyć sobie życie od nowa.. Tylko kiedy???

Dwa tygodnie temu chłopak rzucił mnie po 3 latach.
Tydzień poprzedzający zerwanie był burzliwy, pokłociliśmy się ale ostatecznie chciałam się spotkać i wyjaśnić to i owo, niestety tego dnia on mnie poinformował, że z jego strony się już wypaliło i za bardzo się różnimy żeby być razem. Próbowałam jakoś ratować związek i zaproponowałam żeby dać sobie czas, nie planować nic na przyszłość bo nie wiemy co przyniesie i że skoro było dobrze to może warto to naprawić, przecież kryzysy w związku sa normalne.

Niestety on olewał mnie przez te dni, wolał spotykać się z nowopoznanymi znajomymi, pomimo że mówiłam mu jak bardzo źle się czuję z tą sytuacją. Napisałam do niego że widzę jak bardzo mu nie zależy i że zabiorę swoje rzeczy po prostu. Kiedy się spotkaliśmy cała zapłakana szłam przez ulicę i rozmawiałam z nim jak nasza relacja ma wyglądać i z jednej strony powiedział że nie chce zrywać kontaktu z drugiej dalej pozostawał obojętny na moje wiadomości.

Na chwilę obecą ostatni raz kontaktowałam się z nim poprzez rozmowę telefoniczną mówiąc jak bardzo niedojrzale się zachowuje. Powiedział, że dla niego to też nie jest łatwe i wcale nie jest tak że on nic nie czuje. Z mojej perspektywy on bardzo boi się powiedzieć wprost o co chodzi, nawet jeśli znalazł sobie nową dziewczynę, mógł powiedzieć. Chociaż nadal ma nasze zdjęcia na facebooku czy instagramie.
Nie wiem co o tym myśleć, jest mi bardzo ciężko, miałam chwile że cały dzień płakałam i spać w nocy nie mogłam. Teraz staram się uspokoić nerwy ale na jedzenie i picie nie mam ochoty czy żeby jakoś o siebie zadbać (np umyć włosy). Wiem że to nie koniec świata i ludzie są ze sobą i rozstają się, jednak człowiek przez ten czas bardzo się angażuje i miałam poważne plany co do niego, przez co tak ciężko zapanować nad emocjami, które dokładnie jak w artykule mam, od obwiniania się, po złość, płacz, wyparcie itp.

Cześć wszystkim, po przeczytaniu Waszych historii chciałam podzielić się również moją historią. Dotyczy ona bardzo skomplikowanej sytuacji, w której nagle znalazłam się w czerwcu tego roku. Mój partner chorował na padaczkę i niestety w czerwcu, w wyniku zmian leków doszło do znacznego pogorszenia się jego stanu zdrowia. Uogólnione ataki zdarzały się średnio raz w tygodniu, w różnych sytuacjach. Do tego zauważałam, że pomimo leczenia depresji, jego stan psychiczny był coraz gorszy. Ja też miałam bardzo stresujący czas, ponieważ miałam mnóstwo egzaminów, pracę magisterską do napisania i ciągłe terminy, których przez chorobę partnera nie mogłam dotrzymać, co sprawiało, że czasem moje wybuchy bezsilności odbijały się na moim chłopaku, za co od razu bardzo go przepraszałam i starałam mu się wyjaśnić to, co czuje i dlaczego jest mi ciężko. Dodam, że byliśmy razem prawie 4 lata, a od 2 mieszkaliśmy razem. Byliśmy zawsze bardzo szczęśliwą parą, w której szczerość była podstawą związku. Było mi bardzo ciężko dbać o niego w tylu poziomach, od dbania o to co je, czy bierze leki systematycznie, czy jego depresja się nie pogarsza, czy nie czuje źle jako mój mężczyzna przez swoją chorobę itd…Wiem, że nie byłam idealna, bo tak jak napisałam, czasem moja bezsilność odbijała się na nim, potrafiłam wpaść w chandrę i wtedy nie widziałam w niczym sensu, potrafiłam powiedzieć kilka niemiłych słów, ale to zdarzało się również z jego strony…Potrafił np, wstać od stołu i nagle uderzyć się głową w ścianę, te ataki, po których niegdy nie miałam pewności czy mnie pozna, to po prostu było dla mnie czasami za dużo, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że możemy się rozstać. Byłam przekonana, że przejdziemy przez to razem, tym bardziej, że od paru lat było między nami coraz lepiej; nie było już tylu nieporozumień co wcześniej. W skrócie – odkąd mieszkaliśmy razem było wprost idealnie, kochaliśmy się każdego dnia coraz mocniej. Myślałam, że to TEN. Niestety, pod koniec lipca, po małym nieporozumieniu i moim wybuchu bezsilności, w którym powiedziałam mu, że mam wrażenie, że w chorobie widzi tylko siebie, że mnie też jest bardzo ciężko, ale potrzebuję choć odrobiny empatii, uderzyłam do też szczotką do włosów w bark, bo cały czas mnie trzymał kiedy mówiłam, że chcę wyjść się przejść i nie chce rozmawiać (co teraz nazywa rękoczynem, który był dla niego przekroczeniem granicy) mój chłopak stwierdził nagle, że się wyprowadza, nie potrafił tego wyjaśnić tylko rzucał różne wykluczające się słowa, na pożegnanie chciał mi zbić piątkę jak koleżance…Nie wiedziałam co się dzieję, przez 2 miesiące mieliśmy tylko sporadyczny kontakt, chciałam dać mu czas na stabilizację emocjonalną, bo zdawałam sobie sprawę, że to wszystko może być spowodowane jego padaczką, depresją i lękiem. Starałam się jedynie wysłać mu od czasu do czasu miłe zdjęcie, by przypomnieć mu coś przyjemnego, na co zazwyczaj reagował pozytywnie. Niestety po jakimś czasie, po wysłaniu mu przeze mnie swojego zdjęcia z misiem, którego od niego kiedyś dostałam napisał mi maila, w którym podziękował mi za zainteresowanie, że nie ma ataków od ponad miesiąca, ale wydaje mu się, że powinniśmy ograniczyć nasz kontakt, bo patrzenie ma moje zdjęcie sprawia mu dużo bólu, że jego myśli znowu zaczynają rozsadzać mu głowę…Napisał też, że zależy mu żebym wiedziała, że jego uczucia się nie zmieniły, ale inaczej widzi pewne sprawy i mimo uczuć i chęci, nie potrafi dziś ze mną być i dać radę odpowiedzialnie wejść w tę relację znów… Kiedy poprosiłam o wyjaśnienie, odpisal, że nie spełniał moich oczekiwań, że był nieskuteczny w swoich próbach pomocy mi… Nie miałam pojęcia jak powinnam zachować się w ten sytuacji, nie odzywałam się do niego, ale wiem, że osoby w depresji mogą odrzucać bliskich, a wtedy powinnam jednak okazywać mu swoje wsparcie. On przebywał w domu rodzinnym (i dalej tam jest, mimo, że minęło uż 6 miesięcy od rozstania) wiem od jego mamy, że o niczym nie chce z nimi rozmawiać… Przez cały czas nie był w stanie szczerze ze mną porozmawiać o tym co się stało, kiedy go o to prosiłam to wysyłał mi tylko wielkiego maila z opisywaniem przyczyn rozstania i z miesiąca na miesiąc okazywało się, że to głownie moja wina, że on teraz widzi więcej powodów, że miałam doły (nie próbuje nawet zrozumieć dlaczego tak się czułam, że ja nie jestem skałą), ogólnie obwinia mnie za jego stan, a przecież starałam się o niego dbać i zawsze mi dziękował, nazywał swoim cudem, mówił, że jest szczęśliwy. Stwierdził, że byłam zbyt silna w dyskusjach (a wcześniej zawsze powtarzał jak ceni nasze różne spojrzenia na niektóre sprawy, że nasze dyskusje go rozwijają jako człowieka itd). Jednocześnie cały czas zapewniał o swojej wielkiej miłości, ale dodając (że to czasem za mało by związek przetrwał najtrudniejsze chwile), ale to przecież ON wyszedł nagle, bez słowa… Ciężko to nawet skomentować. Po pół roku nie mam już poczucia winy, bo zrobiłam wszystko co mogłam ,a sytuacja w której byliśmy była bardzo ciężka i ja również mam prawo oczekiwać, że ktoś zrozumie moje, nawet najtrudniejsze emocje. Mam wrażenie, że teraz pisząc te maile robi wszystko, żeby samemu sobie uzasadnić tę okropną decyzję, której mam nadzieję, będzie kiedyś bardzo żałował. Ale facet nawet nie ma odwagi porozmawiać ze mną twarzą w twarz, jedyne co robi to pisze maile, żeby nie było pola do dyskusji (do podważania jego czasem wprost kłamliwych twierdzeń o faktach czy słowach itd.). Szkoda, bo bardzo go kochałam i niestety dalej to czuje, ale jednocześnie cieszę się, że nie byliśmy po ślubie lub nie mieliśmy dzieci, bo on by mnie zostawił znowu, np. gdyby zachorowało dziecko lub ja sama. Wiem, że nie dostałabym od niego tego wszystkiego, co ja mu dawałam w chorobie i teraz już wiem, że nawet jeśli czasem krzyczałam, nawet jeśli czasem zdarzyło mi się go wyzwać od egoistów czy głupków, to to się zdarza, to są kłótnie, ciężkie emocje, których czasem sami nie potrafimy zrozumieć i jeśli najbliższa osoba nie potrafi tego zrozumieć w odniesieniu do kontekstsu sytuacji choroby, padaczki, niepewności i strachu o przyszłość to znaczy, że chyba nie wie co to znaczy miłość. Najlepsze jest to, że to on zawsze mi mówił o tym, że kryzysy się zdarzają, że to normalne, że ważne żebyśmy to przeszli razem, ale w życiu okazało się, że wiedział to tylko z teorii, ale nie potrafił się dostosować.

Życzę mnóstwa siły dla wszystkich w podobnych sytuacjach. Nie obwiniajcie się 🙂

Jestem gay od 1,5 roku mój partner po 15 latach bycia ze mną ma romans z chłopakiem młodszym od nas o 18 lat.przechodzę katorgie, wmawia mi że jestem nikim, błazen haha, nikt nie jest za tobą, zakała rodziny, a mimo to czekam co dziennie aby sie zmienił lecz jest coraz gorzej . mam epizot skonczenia z tym i po 1 prubie samobujczej myslałem że to się zmieni, nie widze sensu życia po tym wszystkim , kłamstwa manipulowanie mną zniszczyło we mnie chęci do zycia. Nikomu nie zaufam , dużo ludzi z naszego otoczenia nastawił na mnie. Chodze czasami wieczorami po ulicach i płacze aby nikt mnie nie widział w dzień , on ma pieniądze ja nic bo przez tyle lat wierzyłem mu, odważe się kturegoś dnia i na skrzydłach polece w strone nieba bo tu przez tyle miesiecy ludzie którzy mnie otaczali to zrozumiałem że gdy masz pieniądze jesteś kimś a bez pieniędzy jesteś nikim, może gdzieś za rogiem widzisz smutnego męzczyzne z puszczoną głową w duł, szlochającego , gdzie ostatkami sił idzie przed siebie tylko nie wie gdzie. Dałeś mi nadzieję ktura była stuczna wiec jedno że kiedyś zła karma wruci i do ostatnich chwil kocham cię i będę czekał tam gdzie śfieci słońce i nie ma bulu, przez tyle miesiecy walczyłem mimo mojej choroby, moze kiedys to odczytasz lecz nie ma innego wyjścia . Moje serce nalezy tylko do ciebie , badz szczesliwy , ja poczekam tam na moscie przed bramami nieba, gdy cię ujrze przybiegne i namietnym pocałunkiem przywitam i pujdziemy w magiczne miejsce kc
Dodaj komentarz

Nawet jeśli cokolwiek napiszę to co to zmieni? Kolejne rozstanie. Sam tego chciałem. Dzień w dzień budziłem się z uporczywą myślą, żeby już sobie pojechała, żeby ************ z mojego życia. Dosłownie. Skąd te myśli tak na prawdę, mogę się jedynie domyślać, ale to chyba te jedyne, którym mogę ufać bo po 45 latach życia straciłem wiarę w ludzi a także w swój osąd i rozumienie tego wszystkiego dookoła. W pewien sposób sobie zasłużyłem, żeby dostać po tyłku od matki mojego 11to letniego syna i od byłej już młodej dziewczyny. Ale tyle lat trzeba cierpieć za trzy głupoty z młodzieńczych lat?
Tak, pragnę, żeby mnie ktoś z prawdziwym sercem przytulił i żebym mógł w końcu odpocząć. Po prostu odpocząć.
Piszę bo nie mam nikogo z kim mógłbym porozmawiać.
Myliłem się we wszystkim. Szukałem w tym życiu magii i prawdziwej miłości, ale tego nie ma, po prostu nie ma.
Wystarczy. Kiedy płaczę i tak nikt nie widzi, nikt nie słyszy. To wszystko od początku do końca jest tylko i wyłącznie dla mnie. Dopóki żyje moja mama a mój syn mnie potrzebuje muszę sobie jakoś poradzić na tym świecie. Później sobie odpocznę w końcu.